Stef Bos Tijd LP Recensie en Tracklist van het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 30 januari 2020 verschijnt het nieuwe album van de Nederlandse zanger en songwriter Stef Bos.
Stef Bos Tijd LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Tijd om te leven de nieuwe LP van Stef Bos. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify en youtube vinden van de nieuwe plaat van de zanger en tekstschrijver Stef Bos.
Op woensdag 5 februari 2020 is Stef Bos op bezoek bij het tv-programma De Wereld Draait Door te praten over zijn nieuwe album. Met name het lied De klim staat centraal. Hij liet zich voor dit nummer inspireren door het boek van Dirk Jan Roeleven – De nieuwe fiets. Roeleven zal trouwens ook aanwezig zijn bij DWDD.
Informatietekst van de nieuwe LP van Stef Bos
Na een solo jaar met 110 nagenoeg allemaal uitverkochte voorstellingen, waarbij Stef Bos en zijn piano elke avond een mooie reis maakte op zoek naar het hier en nu, is het nu tijd voor een voor een volgend avontuur met de band. Tijdens de solo tour en in de zomer van 2019 in Kaapstad werd de basis gelegd voor nieuwe songs. Een deel daarvan werd de basis voor de cd ‘TIJD’. Stef zocht een verzameling songs die klinken als licht aan de horizon, het optimisme van iemand die een weg heeft afgelegd. Stukken als ‘Ruimte’, ‘Alles Wat Onhaalbaar Lijkt’ en ‘Mooier Met De Tijd’, die hij al tijdens zijn solo tour speelde, hebben zo hun plek gevonden in een bandversie. De nieuwe verzameling liedjes vormen ook de basis voor de nieuwe voorstelling samen met de cd Ridder van Toledo die uiteindelijke het officiële licht zal zien in 2020. Een voorstelling met veel dynamiek, optimisme en kleur. Een voorstelling waarin het kind in ons wordt wakker gekust en de verbeelding aan de macht is.
In het boek dat bij deze cd hoort, is een interview opgenomen met Bad Seeds-gitarist Mick Harvey. Hij vertelt hoe iemand na het verschijnen van Murder Ballads (het roemruchte album van Nick Cave and the Bad Seeds) eens aan Nick Cave had gevraagd of de volgende cd er één met verkrachtingsballades zou worden. Het sarcasme van deze persoon is niet zonder hypocrisie. Ten eerste is Cave natuurlijk niet de uitvinder van de moordballade; het is een eeuwenoud genre (lees ook, verderop in dit boek, het informatieve mini-essay van Erwin Zijleman over de geschiedenis van de moordballade). Bovendien drijft vijfenzeventig procent van de entertainmentindustrie (de entertainmentindustrie! hoor mij bezig!) op moord en ander gruweldaden. Maar toch begrijp ik wel wat de opmerkingen over verkrachtingsballades zeggen wilde.
Je kunt van alles met een moordballade. Je kunt er een diepe duisternis mee in plonzen. Je kunt inzetten op angst en afgrijzen. Je kunt zingen vanuit het slachtoffer. Je kunt de dader meedogenloos maken, kilhartig, onmenselijk. Je kunt ook een situatie schetsen waarin een mens begrip zou kunnen opbrengen voor moord. Het leent zich evenzeer voor absurdisme, surrealisme, voor een huiveringwekkende nachtmerrie, als voor wat Matthew Sweeney “alternatief realisme” noemde. Je kunt er een nihilistische filosofie mee willen onderbouwen, of vragen stellen bij de normen van onze samenleving. Cave leek de aangewezen man voor bijna dit alles. Met fantastisch mooie en duistere albums als From Her To Eternity, Your Funeral My Trial en Henry’s Dream op zijn palmares. Maar uitgerekend hij kwam in Murder Ballads met een verdomd gezellig album aanzetten. Gastmusici, lalala-achtige samenzang, ritmetjes waar je heel lekker op kon meedeinen, een voor Cave’s doen nogal gladde productie… – ik werkte in die dagen in het magazijn van de Bijenkorf waar de hele dag Sky Radio aanstond. Die gaven meerdere keren per dag Where the Wild Roses Grow te horen (dat duetje met Kylie Minogue, weet u nog wel) en ik zweer het bij God dat de hele afdeling dan meezong en –neuriede, met hoofden heen en weer wiegend; ze hielden nog net niet elkaars hand vast. Dat was de eens zo avantgardistische Cave (van The Birthday Party kon je veel zeggen, maar niet dat het fijne arbeidsvitaminen opleverde). Dan en daar zijn de eerste barsten in mijn liefde voor zijn muziek gekomen, en met het navolgende album The Boatman’s Call sloeg Cave die liefde eigenhandig aan gruzelementen. Al zal het diene mens een zorg zijn dat ene Tim Donker uit zijn fanschare gestapt is. Bovendien gaat het daar nu niet over.
Waar het wel over gaat, is dat ik zo mijn reserves heb ten opzichte van de moordballade. Ik heb al eens zeer straffe moordballades gehoord, zeker. Maar een heel album vol? Bij Cave ging dat dus goed verkeerd als u het mij vraagt (u vraagt het mij niet). Wat dan te denken van The Bullfight, die er niet alleen een album maar ook nog een heel boek mee vullen.
Als project vooreerst prijzenswaard. Niet om de moordballade. Wel om de cd. Of als u vinyl prefereert (want dat kan ook): de lp. En om het boek. Iedereen die me langer dan vijf minuten kent, weet dat ik een hartgrondige hekel heb aan digitale muziekbestanden. Muziek moet fysiek uitgegeven. Het liefst op cd. Ik keerde de lp begin jaren ’90 de rug toe omdat in het Eindhoven van die dagen bijna nergens meer lp’s te koop waren. Mijn platenspeler verstofde en ik ga er geen plumeau meer aan wagen. Nu verkopen ze zelfs bij de Aldi en de Lidl platen. Ze doen maar. Ik blijf de cd –en de gigantische verzameling die ik met dit medium inmiddels opgebouwd heb- trouw. En voor mooi uitgegeven cd’s heb ik een zwak. Elke cd die komt met een boek schaf ik blindelings aan. Gewoon omdat ik vind dat je zoiets moet ondersteunen.
Maar ja. Nu is het er. Nu is het binnen. Nu is het niet alleen maar een cd die komt met een boek (het ging over moordballades dacht ik), nu is het dan iets dat ik handen kan houden. Ik kan het bekijken. Ik kan de cd luisteren, het boek lezen. Ik kan er een mening over vormen. Ik kan.
En ik doe.
De cd als eerste dan maar. Want muziek was mijn eerste lief. Maar wacht. Deze hier ga ik gedoseerd tot me nemen. Laat ik beginnen met een lied. Eén liedekijn maar, en dan niks meer. Op een avond, net voor het nog niet echt laat is maar later dan ik doorgaans naar bed ga sedert de kinderen schoolgaand zijn en ik al veel te vroeg al veel te veel moet. Eén liedekijn. Lullaby heet het, en wat komt er doorheen mijn koptelefoon? Een duister soort zwaar aangezette folk, net iets ten zuiden van “pagan folk”, of hoe heet men dat. Angstaanjagende vrouwenstemmen. Een viool, een piano, een contrabas, een gitaar. Textueel wekt het huivers: een moeder maakt haar kind deelgenoot van haar geheim. Ze vermoordde de vader van het kind, en diens minnares. De aanleiding is bijna banaal en de methode is schoon, geen bloed werd hier vergoten. Maar als uw maag niet samentrekt bij de idee dat een moeder te biecht gaat bij haar kind over de moord op de bloedeigenste vader van dat kind, een vader waar het ongetwijfeld van hield want wat heeft een kind nu helemaal zaken met volwassen debiliteiten als overspel en jaloezie, dan hoort u wat mij betreft thuis in een gesloten inrichting.
Dit gaat al zijn voor deze avond. Ik ben rusteloos. Ik ga naar boven, naar een andere kamer, om te lezen of te peinzen of de gaten in het plafond te tellen, weetikveel. Misschien ga ik zelfs wel gewoon slapen. En als ik de trap op loop denk ik één ding: Zo! Gezellig is Eggs & Marrowbone vooralsnog in ieder geval niet!
En dan komen en gaan er dagen en op één van zulke dagen, sta ik en praat ik met de buurman. Ik was eigenlijk op weg om boodschappen te doen. Ik kom die man ook overal tegen, vooral in mijn eigen straat, vooral ter hoogte van zijn huis. Ik sta en praat over het Eggs & Marrowbone project want ik zit ermee in mijn maag. Ik wil zo graag zo ongeremd positief, zo bijkans hysterisch enthousiast over dit project schrijven, ik zeg, want ik wil het voelen gloeien. De cd, en dan zo’n prachtvol groot en zwaar boek erbij. Van daken wil ik roepen, dat iedereen het moet aanschaffen. Maar ik vrees dat mijn oren en mijn hart en mijn lendenen en mijn ogen me toch uiteindelijk een iets gematigder mening zullen gaan opdringen. “Dan heb je daar alvast een mooie insteek voor je recensie!” zegt de buurman. Uiteindelijk loop ik met een kop vol twijfels naar het winkelcentrum. Gebruikt mijn buurman een woord als “insteek”?
En dan doe ik wat ik al heel lang niet meer gedaan heb. Op een maandag aan de eettafel zitten en met papier voor mijn neus naar een cd luisteren. Dat was vroeger zo. Nog voor de kinderen er waren, en zelfs voor maandagbellen er was. Tien jaar geleden of langer nog. Luisterde ik alle maandagen naar te recenseren cd’s, want dan ving het werk pas om twee uur ’s middags aan en had ik de hele ochtend voor luisteren en schrijven en lezen. Ik heb allang geen hele ochtenden meer tot mijn beschikking voor zulke dingen, en zeker geen maandagochtenden. Maar toch is het maandag, is het ochtend, als ik zit. Zoals vroeger. Zonder koptelefoon maar met koffie en papier en aan tafel. En dan de cd. Eggs & Marrowbone. The Bullfight. Zo heet de band, zei ik dat al? Ongelooflijk slechte bandnaam trouwens. Maar oké. En goed. En terzijde. En nu, muziek.
Ja.
Ja. Goed. Folk, inderdaad. Maar ook hints naar de new romantics-beweging. Vooroorlogse jazz. Orgels, violen, gitaar, piano, een bugel zelfs een keer, mind you. De sfeer is die van El Boy Die, die van Tindersticks, die van ja: Nick Cave. Op de meeste liedjes neemt Nick (!) Verhoeven de zang voor zijn rekening en een bijzondere zangstijl heeft hij. Het bevindt zich ergens tussen praten en zingen in, is gedragen en theatraal. Het heeft wel wat weg van de zang van ja: Nick Cave. Het is niet lelijk, het is intrigerend maar niet een stem die me vanaf de eerste minuut voor zich wint. Helemaal vrij van aanstellerij lijkt het niet te zijn, die stem. En nu we het toch over Nick Cave hebben: moet ik het gastoptreden van Birgit Schuurman in Lying in Your Arms (wat een caveïaanse titel trouwens!) zien als een knipoog naar het gastoptreden van Kylie Minogue in Where the Wild Roses Grow?
Eggs & Marrowbone is honderd keer de plaat die Murder Ballads was. Want Eggs & Marrowbone is, minstens bij vlagen, echt duister. In ieder geval vaker wel dan niet mooi. Een ander groot pluspunt is dat de plaat niet heel lang duurt. Dus is het voorbij voor het me tegen gaat staan. Dat bedoel ik minder rot dan het volgens mij klinkt. Iets met bekasting en met meesters, hoe was het ook al weer.
Maar toch. Afkomen met een plaat vol moordballades en dan in muziek en zang zoveel Cave-hints geven? Sterk is anders. Ook tekstueel valt er het nodige af te dingen op Eggs & Marrowbone. In het weerzinwekkende The Supergrinder legt een vader zijn kind op bed (weeral een kind! laat de kinder er buiten, nu!) om daarna eens lekker de buren tot pulp te meppen. De refreintjes zitten vol lalala’tjes en laladi’tjes, want het is natuurlijk een carnavaleske boel met die supergrinder. De coupletten bevatten Duitstalige zinnen en op de koop toe moet die man dan ook nog een SS-uniform dragen. Waarom moet die man een SS-uniform dragen? Om het nog psychopathischer te maken ofzo? In het navolgende The Lamenteer heeft iemand iemands suïcide op zijn (haar?) geweten, en dat wordt als volgt geuit: “Hitler and Stalin killed hunderds a night / I did not kill one; it was her own suicide”. En weeral denk ik hum. En weeral rasp ik door mijn baard. En weeral rijs ik één wenkbrauw. De liedjes staan vrij achteraan op de plaat, dus ik verlaat Eggs & Marrowbone met een vieze smaak in mijn mond.
Waarom dat SS-uniform, waarom Hitler en Stalin? Waarom geen soldatenpak, ik zeg nu maar wat, en vul op de stippellijntjes de naam van een gekende massamoordenaar in. WOII behoort tot de ergste open wonden uit de Europese geschiedenis, en terughoudendheid is geboden met verwijzingen ernaar. Ik zeg niet dat er nooit grappen over gemaakt zouden kunnen worden, een WOII-verwijzing nooit ludiek of lichtvaardig zou mogen zijn; ik zeg ook niet dat je er niet mee schilderen mag in proza, of poëzie, of film, of muziek, of strip, of wat je er ook mee wil. Maar als het alleen maar dient om de weerzinwekkendheid van een situatie aan te zetten, kan het er ook gemakkelijk naast zijn en dat is volgens mij zeker aan de hand in de twee genoemde liedjes op Eggs & Marrowbone.
En ik denk hum. En ik rasp door mijn baard. En ik rijs één wenkbrauw. En over de cd ga ik alvast niet de glorie kunnen jubelen die ik jubelen wilde. Het is een goede cd, het is een mooie cd, het is een fijne cd. Maar het is er iets te vaak naast om in extase te zijn. En muziek is extase. Goede muziek is extase.
Het boek dan maar? Naar boven. Trap op, een stille ruimte zoeken. Beneden staat hier alle avonden de televisie te tetteren op één of andere commerciële rotzender. En boeken hebben geen gat waar ik mijn koptelefoon op aan kan sluiten. Dus dan de stilte gezocht. Op ergens een bed. In kou, want boven staat de verwarming niet aan. Maar kou past bij een duister project als dit. En kijken. En lezen. En kijken, weer.
Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads is een groot boek. Het is een zwaar boek. Ik herhaal het nog maar eens. Met zijn luttele 120 pagina’s, en toch bijna lectuur voor gewichtheffers. Het is een salontafelboek. Of een koffietafelboek. Hoe heet dat. Alle gelijk, zo’n boek dat je niet in de boekenkast zet. Maar je legt het neer. Op een tafel. Bij voorkeur op een tafel die je niet nodig hebt om aan te eten of te schrijven of er je kopjes koffie op te zetten als er gasten komen en je praten moet over hoe het gaat op je werk en met de kinderen en waar je naartoe gaat deze zomer. Zo’n tafel die daar maar staat te staan, en waar kunst- en andere kijkboeken op liggen. Bijvoorbeeld dit hier grote en zware boek. En vol ook, is dit boek. Het bevat essay, interview, schilderij, liedtekst, gedicht, strip en misschien vergeet ik dan nog wel wat media.
Vol, ja. Te vol? Hmmm ja. Misschien wel een beetje te vol. Ik hou van enig eclectisme. Ik hou van stuurloosheid. Ik hou van kruisbestuivingen en borders crossen. Ik hou ervan als een project zich niet laat beteugelen. Maar toch. Sjee. Dit boek is wel heel erg propvol en in zijn propvolheid doet het een beetje denken aan het werkstuk van een overijverige middelbareschoolleerling die een collage over “de kunst van de moordballade” wilde maken maar meegesleept werd door zijn eigen enthousiasme.
Natuurlijk is dit niet een boek bedoeld om in één avond doorbladerd te hebben. Vandaar ook dat tafeltje. Daar leg je het neer, daar pak je het op. Zo af. En toe. En dan blader je wat, en dan kijk je wat, en dan lees je wat. En dan leg je het weer neer. Zo. Maar dan nog. Had de lezer / kijker toch iets meer rust gegund. Een witpagina hier of daar (en dan doel ik op de functie van de pagina als lege pagina, niet op de kleur: in een boek als dit hadden de witpagina’s best zwart of bloederig rood gekund). Dat had je sowieso moeten doen naast elke tekst. Ieder mens is denklui. We werden voorgelezen uit boeken met plaatjes, en op het plaatje kon je zien wat je moeder of vader aan het voorlezen was. Zodus is de mens geneigd elk plaatje naast een praatje te zien als illustratief. Dat gaat ten koste van de zeggingskracht die een schilderij op zichzelf hebben kan. Het kunstwerk The Death of Jeanne d’Arc van Mirjam Groothedde staat naast een gedicht van, godbetert, Bart Chabot. Dat is toch een beetje als Bassie een dansje zien doen op muziek van Kayhan Kalhor (waarbij, voor de goede orde, Groothedde dan Kalhor is). Maar Groothedde is niet het enige slachtoffer dat de propvolheid van Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads eist.
Nee. Voorwaar. Ik zeg u. Het boek slachtoffert uiteindelijk zo te spreken zichzelf (welja. waarom niet). Ja. Wat? Ik zou haast zeggen dat kwantiteit hier niet ganzelijk harmoniëert met kwaliteit maar hee, zulke debiliteiten ga ik toch niet uit mijn botten slaan? Hou het er dus maar liever op dat er tussen het vele, het heel erg vele, het veel te vele dat dit boek te bieden heeft toch maar bitter weinig zit dat me doet opspringen uit mijn stoel en me wauw doet roepen en brullen van enthousiasme en rennen ook, rennen naar de telefoon omdat ik nu! een vriend! of vriendin! moet bellen! want ik moet! praten! spreken! oreren! over dit hier schilderij, dat daar gedicht, deze of gene kunstenaar. Honderdzestien pagina’s, de meeste ervan gevuld met beeld & geen enkel werk valt in de categorie “dat zou ik wel in mijn huis op willen hangen”. Er zijn wel wat pagina’s waar ik langer blijf hangen en vaker naar terugkeer dan andere, dat dan weer wel ja.
Er is het nogal expliciete The Corpses of the De Witt brothers van Jan de Baen, dat mij aan Francis Bacon deed denken, en evenzo aan het magistrale Alle Vlees van Jacq Firmin Vogelaar (één van de allerlaatste goede boeken die diene mens schreef); er is het reeds genoemde The Death of Jeanne d’Arc van Mirjam Groothedde; er is Petit People van Otto Ganz dat me intrigeerde omdat het met, onder andere, “organische vloeistoffen” geschilderd is én omdat het, naja, Otto Ganz is (ah! die goeje ouwe Xavier Deflorenne. ik ken hem vooral als geniaal dichter maar hij heeft ook een paar romans op zijn naam staan. die echter, helaas, bij mijn weten nooit uit het Frans zijn vertaald naar welke andere taal dan ook en ik wil alles doen voor de literatuur, ik heb mijn leven veil voor de literatuur, ik verhuis naar een ander land voor de literatuur, ik bevaar de zeven zeeën voor de literatuur, ik leer Russisch of Chinees of Oud-Grieks voor de literatuur ik wil zelfs mijn snor laten staan voor de literatuur maar Frans leren lezen wil ik niet); er zijn Circling Birds en Red Tree in Sunlight van Gallon Drunk-voorman James Johnson (ah! Gallon Drunk! ik heb wel weer eens zin in een Gallon Drunk-plaatje ik wil nu een Gallon Drunk-plaatje ik ga meteen een Gallon Drunk-plaatje opzetten!); ja, die werken zijn er. Ze zijn angstaanjagend, duister of misschien wel gewoonweg mooi en alsnog stroomt mijn bloed er niet heel veel harder van. Misschien dat de weergave in boek deze of andere werken geen recht doet, misschien moet je de originelen gezien hebben (“Je moet het in een zaal zien”, scheen de oma van mijn vader altijd te zeggen – en die woorden waren gevleugeld in ons huis want te pas en te onpas zeiden we: “Je moet het in een zaal zien”). Maar ook dat is geen excuus. Dit is een boek en dierhalve moet alles waar daarin staat ook in een boek tot zijn recht kunnen komen.
The Bullfight – Eggs & Marrowbone beluisteren
Dat niet alle werken heel direct over moordballades gaan; dat sommige werken misschien alleen dood tonen, of nog: “louter” luguber, sinister, suggestief, ontregelend, bizar, duister, broeierig of mysterieus zijn is tegelijk een voor- en een nadeel. Het voordeel is dat de kijker er zijn eigen nachtmerries kan laten spreken en dat het moordthema je niet murw dreigt te slaan. Het nadeel is andermaal een te wijdse blik, een veel dat te veel wordt. Een overgestileerde duisternis is niet nachtmerrie-achtig. Wat is minder eng dan dat wat in alles zegt dat er hier iets heel engs aan de hand is?
Wat de teksten betreft, steken er vooral twee uit. Het lieve, ontroerende, warme Iemand die ik liever mis van Vrouwkje Tuinman en het mini-essay over moordballades van Erwin Zijleman. Het opnemen van liedteksten in dit boek vind ik echt een zwaktebod. Dat geldt zeker voor andermans liedteksten, maar ook voor de eigen liedteksten. Wie zoals ik graag meeleest met de teksten om er zeker van te zijn dat je wel echt hoort wat je denkt te horen, moet met dit zware boek in zijn hand op de bank gaan zitten als hij de cd een luisterbeurt geeft. Daardoor krijgt dit kunstboek een beetje het imago van een al te groot uitgevallen cdboekje, een indruk die nog versterkt wordt door het hoge “rock n roll”-gehalte van veel van de afbeeldingen. Dat is jammer want met minder bijdragen en meer rustmomenten in de vorm van “wit”pagina’s had Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads een fantastisch boek kunnen zijn, zelfs zonder cd. Waarom werd de cd zelve eigenlijk niet uitgerust met een klein cdboekje erbij voor teksten en instrumentarium en diergelijke?
Hier is wat we gaan doen. Ja. We. U gaat ook iets doen. U gaat Eggs & Marrowbone heel gewoon bestellen. En rap een beetje. Want projecten als dit moeten gesteund worden. En het project als geheel biedt genoeg moois. Dus. U gaat. Bestellen. En dan gaat u uit. U gaat namelijk een salontafel kopen om straks het boek op te kunnen leggen.
En ik. Ik ga die Thomas van der Vliet eens even heel goed in de gaten houden. En als hij ooit, morgen, of volgend jaar, met dat werkelijk fantastische project op de proppen komt (want dat heeft hij in zich, zoveel is zeker), dan zult u mij horen. U zult mijn roep horen. Van de dagen. U zult het horen schallen. Werkelijk, u zult.
Goed? Goed!
Dan ga ik nu even de kinderen uit school halen, goed? Goed.
Eefje de Visser Bitterzoet LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 24 januari 2020 verschijnt het vierde album van de Nederlandse zangeres en songwriter Eefje de Visser.
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Bitterzoet de nieuwe LP van Eefje de Visser. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify en youtube vinden van de vierde plaat van de Nederlandse zangeres Eefje de Visser.
Informatietekst van de nieuwe LP van Eefje de Visser
Donkere drums, dromerige synths en een catchy en zwoele sound. Met haar solo tour speelde Eefje de Visser vorig jaar in clubs en op festivals in binnen- en buitenland. Ze liet hier al een meer elektronisch geluid horen, waarmee ze inmiddels ook buiten de land- en taalgrenzen wordt opgepikt. Haar nieuwe singles Zwarte Zon en Bitterzoet zijn een logische stap in deze richting.
Bitterzoet Tracklist en Nummers
Zwarte zon (3:57)
Bitterzoet (3:58)
Stilstand (4:20)
Lange vinnen(4:56)
Kom op(3:30)
Controle(2:50)
Pixels (4:10)
De parade(3:51)
Maak het stil(5:23)
Terug (3:43)
Onverstaanbaar (3:15)
Oh (4:30)
Groen (5:09)
Eefje de Visser bij DWDD
Op dinsdag 21 januari 2020 is Eefje de Visser te gast bij het tv-programma De Wereld Draait Door om het nummer Zwarte Zon live te spelen. Ze was de Nederlandse sensatie tijdens het laatste Noorderslag festival.
LP beluisteren via Spotify
Vanaf vrijdag 24 januari 2020 is het album Bitterzoet van Eefje Visser hier ook via Spotify te beluisteren.
DeWolff Tascam Tapes LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 10 januari 2020 verschijnt het zevende album van de Nederlandse bluesrock band DeWolff.
DeWolff Tascam Tapes LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Tascam Tapes de nieuwe LP van DeWolff. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, informatie over de zevende plaat van de Nederlandse rockband DeWolff en de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify vinden.
Deze winter komt DeWolff met een nieuw album. Maar deze keer compleet anders dan we van de mannen gewend zijn. Voor de opnamen gingen ze volledig terug naar de basis en werkten zo compact mogelijk, zonder drumkit, zonder Hammond en zonder gitaarversterkers. Het resultaat, de ‘Tascam Tapes’, werd geschreven en opgenomen on the road voor nog geen 50 euro maar klinkt fantastisch. De inspiratie voor liedjes op tour was bij vlagen te groot maar ze besloten dat het altijd terug gebracht moest worden tot slechts vier kanalen.
Mevrouw Tamara In je hoofd LP recensie en informatie over de nummers en tracklist. Op 20 december 2019 verschijnt in eigen beheer de nieuwe LP van mevrouw Tamara. Op deze pagina kun je de bijzondere bespreking van deze plaat lezen, geschreven door Tim Donker.
Er is de mooiste naam om nooit te geven & er is de mooiste muziek om niet naar te luisteren.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Het moet 1993 zijn geweest toen ik met Ralph in Amsterdam was en ik iemand mijn naam hoorde roepen. Ja. Ze riepen mijn naam. In een stad die niet de mijne was, of ooit zou worden en waar ik niemand kende. En dus liep ik door, ik heb niet de uniekste naam in de wereld, het zal voor een naamgenoot geweest zijn. En Ralph was sowieso doof voor alles dat niet zijn eigen gelul was. Maar het roepen hield aan en ik keek op. En daar, aan de overkant, bij de halte van de tram, stonden ze. Iris en Tamara.
Iris was een vriendin van mij (is ze nu nog trouwens) –in die dagen zelfs een heel goede vriendin- en Tamara was haar klasgenoot. Ik pretendeerde een hekel te hebben aan Tamara omdat ze ooit eens iets onaardigs gezegd had over een vriend van mij maar eigenlijk vond ik haar hogelijk interessant. Daar stonden ze. Bij de tramhalte, had ik dat al gezegd? We liepen naar ze toe, we praatten wat, gevieren. Ik weet niet waarom of wat ze precies gezegd had, maar na die dag vond ik Tamara nog interessanter dan ik al deed. Het is waarschijnlijk ook één van de allerlaatste keren geweest dat ik Iris’ klasgenoot gezien heb.
Mijn hele leven ben ik iets blijven hebben met de naam Tamara. Het klinkt vooral mooi als je het met de stem van Ernie uitspreekt. Iets wat ik in die dagen geregeld deed, dingen op zijn Ernies uitspreken. En nog steeds doe ik dat, geregeld. En niet alleen in aanwezigheid van mijn kinderen. Tamara. Het zou een auto kunnen zijn. Een Ford Tamara ofzo. Tamara. Het zijn al die a’s, misschien. Of misschien is het de T of de m of de r. Tamara. Het is een vogeltje dat drie keer hupt en bij de laatste a wegvliegt, hoog de lucht in. Tamara. Maar nooit, in geen miljoen jaar, zou er één haar op mijn hoofd geweest zijn die eraan gedacht had mijn dochter Tamara te noemen. Het is de mooiste naam om nooit aan iemand te geven.
Waarom vertel ik dat nou?
Nou, omdat ik zat. Gewoon, op een dag. Het was na de lunch geloof ik ofnee wacht, ik lunch nooit. Het was op ooit een dag, kort geleden. Het kon een dinsdag geweest zijn, tenzij het donderdag was. Ik zat. Hoogstwaarschijnlijk dronk ik koffie, keek ik uit het raam, peinsde ik een peins of twee. Maar misschien kwam ik terug van boodschappen doen of had ik de lamp vervangen op de kamer van mijn zoon. Ik weet het niet, maar er lag iets op de mat. Een envelop. Een envelop was tot mij gekomen, helemaal vanuit Bilthoven dan nog. Bilthoven, daar hadden mijn opa en oma nog gewoond. Altijd scheen de zon in Bilthoven, dat weet ik nog wel. Vanuit ergens zo’n zonnevlek was een envelop naar mij toegekomen, en hij bevatte een cd. Een cd van Mevrouw Tamara. Een cd die In je hoofd heet.
Van Mevrouw Tamara had ik al wel eens gehoord. Wat wil je, met die naam. Een zangeres/liedjesschrijfster, wist ik. Voornamelijk Nederlandstalig, dacht ik te weten. En meer wist ik niet en dacht ik niet te weten. Behalve dan dat ik al langer eens iets van haar wilde horen. Gewoon, vanwege die naam. Weetjewel.
Feitelijk is In je hoofd geen cd. Het is als 12” uit op vinyl, en je kunt m ook digitaal krijgen. Misschien hebben ze geweten, daar in Bilthoven, dat ik niets moet hebben van digitale muziekbestanden. Misschien, ook, hebben ze geweten, dat ik begin jaren ’90 (zo rondom de tijd dat ik met Ralph in Amsterdam was) weggepest ben van het vinyl –in mijn toenmalige heimat Eindhoven was in haast geen enkele platenzaak (ja toen bestond dat nog, platenzaken) nog vinyl te krijgen-, weggepest naar de cd en ik ben niet van plan om ooit nog terug te gaan. Daarvoor ben ik te oud en te koppig. Misschien hebben ze dat geweten, in Bilthoven. Dat ik voor de rest van mijn leven de cd trouw ga zijn, en dat alle andere geluidsdragers wat mij betreft de pest mogen krijgen. Misschien wisten ze dat daar in Bilthoven, en stuurden ze me daarom speciaal deze cd-r van In je hoofd. Dat ze ook wisten van mijn houding ten opzichte van de naam Tamara lijkt me sterk.
Een heel album vol liedjes over wat er zoal mis kan gaan in een mensenhoofd. En dan die naam. En dan dat instrumentarium: altsax, bassax, dwarsfluit, cello, basgitaar, gitaar, piano, drum, rhodes, toetsen, zang en misschien vergeet ik dan nog wat. Dit ging, dacht ik, maar zo dromerig, en ontroerend, en mooi kunnen worden. Of juist drakerig en aanstellerig en kitcherig.
O, ineens weet ik waarom ik daarnet begon over de naam Tamara. De mooiste naam om nooit aan iemand te geven. Dit is er zo één. Dit is zo’n plaat, namelijk.
Is het dromerig en ontroerend en mooi? Nee. Is het drakerig en aanstellerig en kitcherig. Ook niet. Dit is de mooiste muziek om niet naar te luisteren. Sommige muziek is zo. Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik er te kort en te vluchtig naar luisterde. Eén, twee of drie liedjes, even, voor ik de kinderen uit school moest gaan halen. En later nog wat liedjes, maar toen was er weer wat anders. Misschien belde die vervelende Wilfred ofzo. Ik weet het niet meer. Ik denk dat het de duvel was, en die was ermee aan het spelen of hoe heet dat. Want iedere keer als ik In je hoofd in mijn speler stopte was er iets.
Nee, de duvel had er geen zaken mee natuurlijk. Ik was het zelf die bedacht dat de beste tijd om In je hoofd op te zetten was: tien minuten voordat ik de kinderen moest gaan halen. En als er later al iemand belde, dan had ik de telefoon ook gewoon niet op kunnen nemen. Ik neem zo vaak niet op immers. Eigenlijk neem ik vaker niet dan wel op. Ik denk dat ik al gauw door had dat dit zo’n plaat was en dat ik niet wilde dat het zo’n plaat zou zijn. En daarom gaf ik In je hoofd steeds maar mijn halve aandacht. Kon ik nog altijd denken dat het daarom kwam, doordat ik het steeds maar mijn halve aandacht geven kon. Vanwege de duvel die ermee speelde enzo.
Maar toen het op een keer een avond was, en iedereen al naar bed, en ik het eindelijk mijn hele aandacht geven ging. Toen. Ook toen. Toen kon ik niet meer anders. En denken. En zeggen. Ja, dit is zo’n plaat.
Zo’n plaat met de mooiste muziek om niet naar te luisteren. Sommige platen zijn zo. Sommige platen dulden geen close-listening. Of deep listening (hallo Pauline!). Sommige platen zijn bedoeld voor halve oren. Omdat het mooie eraan te mooi is of misschien niet mooi genoeg. Ik weet niet hoe dat werkt. Tom Waits had het ooit over dat een plaat moet zijn als de muziek van de buren die door je open raam waait. Het moet zijn dat de buren van Tom Waits een betere muzieksmaak hebben dan de mijne, maar eerst toen ik In je hoofd hoorde snapte ik wat hij bedoelde. Als ik boven de bedden sta op te maken en beneden staat In je hoofd op, dan hoor ik daarboven hele mooie flarden. Maar als ik dan de trap af snel om het van nabij te horen, denk ik o. O nee. Toch niet.
Het is allemaal te mooi. Te gewild mooi, te opdringerig mooi. Te mooi volgens de idee van mooi. Dit is niet mooi dit is de idee van mooi. Het is te net, misschien. Naar het schijnt debuteerde Mevrouw Tamara in het televisieprogramma De beste singer-songwriter van Nederland en o, dacht ik. O ja. Dit is dat soort mooi. Televisie-mooi.
Het zit ook in de teksten. Zoals. Bijvoorbeeld. “Jij ziet slechts mijn huls / omdat je liever je ogen bedekt / dan mij de ingang te laten zien”; “Jij maalt graag / met een basis van simpele meel / zonder het fundament” of “Jij fantaseert liever / zuigt de adem uit wat niet is / Jij fantaseert liever / dan dat je drinkt van wat wel”, en ergens verder ging het geloof ik over een stad die geen empathie toont en iemand uitlacht, en nog weer later meende ik iets te horen als “voordat ik mij van jou beroof” ofzo, ik weet het niet, het zijn de mooiste teksten om niet naar te luisteren denk ik.
En te zeggen dat In je hoofd geen fijne plaat is, zou liegen zijn. Het kabbelt, het walst, het warmt mijn kamer. Soms versnelt en suizelt het. Maar het gaat kapot als ik stilsta en echt luister. Ik moet het flardmatig horen, als ik boven ben, of de afwas doe, of in de tuin de kilo’s papier en plastiek van elkaar scheid en in de juiste bakken sta te doen, of gewoon maar een peins peins & dus elders ben met mijn hoofd. Dan hoor ik een mooi tokkelende gitaar. Of die Radiohead-achtige basis van Sterk. Een piano die even, heel even, onaards mooi is (voordat de andere instrumenten erbij komen) En dan ontgaat die vervelende dwarsfluit mij wel, of die net een graadje te gladde productie (sorry, Jurriaan).
Dus doe. Doe dit. Koop In je hoofd op vinyl. Wees niet zo heel goed voor het vinyl. Zorg dat het kraakt en ruist en bromt. En zorg ervoor dat je altijd druk bezig bent als je In je hoofd op hebt staan. Dan is het best een fijne plaat, he mensen? Ja. Dan is het best een fijne plaat.
I Am Oak LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummer en tracklist. In september 2019 verscheen de nieuwe LP van de Nederlandse folk band I Am Oak. Op deze pagina kun je de bijzondere bespreking van het album lezen, geschreven door Tim Donker.
(luisterde hij naar Osmosis van I Am Oak) (en dit zijn allemaal mensen. en ze kijken uit hun ogen)
(later zou het te laat zijn)
(later was het schromelijk) / (schromelijk was het later)
(of in kamertje zitten en je aandacht overal behalve daar en het liefst was je weg van hier)
(of op een zaal in het hospitaal)
(of op een zaal in het hospitaal)
(of op een zaal in het hospitaal)
(vlerkman, badkamervrouw)
(op de dag dat de badkamervrouw geopereerd moest worden kwam vlerkman via de tuin zijn huis in en luisterde hij)
(al bijna half die tekst klaar maar we moesten anna halen)
(ze probleem in mij is mij)
(ze mij is in ze probleem)
(in ze mood en in ze pannetje)
(wat een manier om dood te gaan) / (wat een manier om te leven): (vervagen)
(vervagen in jou. vreemd dat je dat nooit geweten hebt)
(nu)
(de elementen zij zijn overhoop gesmeten)
(geluid)
(zegt)
(spiegelgeluiden)
(zegt vlerkman: kom. kom, zegt vlerkman. kom en zie. zegt vlerkman kom en zie & zie de badkamervrouw en haar bloedmooie gezicht als ze ligt. als ze ligt op een zaal. als ze ligt op een zaal in het hospitaal, en is dat nu? vraagt zich af vlerkman. vraagt vlerkman zich af)
(wat is nu)
(&)
(& nu samen in de badkamer zijn mijn zoon en ik. het is zijn bedtijd en ik wil zijn tanden poetsen maar hij moet poepen en ik sta daar maar met die tandenborstel in de hand, en hij zit, op weesee en dan)
(soms loopt vlerkman op straat en kijkt al lopende langdurig verliefd naar de foto van de badkamervrouw in zijn telefoon en soms nee meestal nee altijd loopt hij dan vroeger of later met zijn kop tegen een paal)
(dan)
(zegt)
(kunnen we nu niet doodgaan?, sprak toen op de heuvel de badkamervrouw)
(sprak toen op de heuvel de badkamervrouw)
(maar nu)
(spreekt en zegt)
(vangt de zoon vanop de weesee ten spreken aan)
(hij poept)
(hij poept en zegt)
(stil nu. als de zoon spreekt moet het stil zijn. als de zoon spreekt is het stil)
(hij vangt poepend ten spreken aan en zegt: stel je een getallenlijn voor. stel je een getallenlijn voor en de toekomst is honderd en het verleden is nul dan is het heden vijftig. zegt hij. zegt hij allemaal mijn poepende zesjarige wonderschone zoon)
(denkt vlerkman, ik schrijf weg die honderd ik schrijf weg die vijftig, ik schrijf hier die nul)
(kan nu niet nul gaan?)
(de val. en zo te landen): (de val en zo te landen het nachtterrein)
(& de ogen zijn droog)
(schrijft vlerkman, schrijft vlek weg de honderd en de vijftig, schrijft hij hier de nul, schrijft hij de dagen van weleer de temp van tempo doeloe, schrijft hij hier, schrijft in zijn armen de badkamervrouw (vlerkman houdt echt wel heel erg veel van de badkamervrouw), ze dansen een traagdans, ze dansen traag op iets met viool en zang en het spreekt en het zegt en het zingt drink drink drink met mij in het huis dat we zo liefdevol gevuld hebben)
(in het woud gaat de wind om)
(ik dacht aan dagen)
(op de dag dat de lucht loodgrijzer was nog dan loodgrijs kwam ik via de tuin mijn huis in en luisterde ik)
(zal ik ontwaken in een tijd)
(op de dag dat)
(denkt vlerkman waarom nemen we niet gewoon de trein, de badkamervrouw en ik, en we gaan en we vestigen ons in een blokhut in Llanera ofzo)
(of in Bari misschien)
(of in Obaba misschien)
(of in Slovenië misschien)
(vlerkman houdt echt wel heel erg veel van de badkamervrouw)
(op de dag dat de nul scheef stond kwam ik via mijn tuin het huis in en luisterde ik)
(op de dag dat de badkamervrouw geopereerd moest worden kwam vlerkman via de tuin zijn huis in en luisterde hij)
(op de dag dat de lucht loodgrijzer was nog dan loodgrijs kwam ik via de tuin mijn huis in en luisterde ik)
(op de dag dat de badkamervrouw 46 werd kwam vlerkman via de tuin zijn huis in en luisterde ik)
(op de dag dat om kwart over negen in de ochtend iemand me zei je letters vallen thuis bij mij kwam ik via de tuin mijn huis in en luisterde ik)
(op de dag dat ze zich voor goed en eeuwig vestigden in Llanera of Bari of Obaba of Slovenië kwamen Vlerkman en de Badkamervrouw via de voordeur hun blokhut in en luisterden zij)
Waylon Human LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummer en tracklist. Op 29 november 2019 zijn de nieuwe outlaw country LP en CD uitgebracht van één van de beste zangers van Nederland, Waylon.
Waylon Human LP Recensie en Informatie
Als de redactie nieuwe album beluisterd heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Human, de nieuwe LP van Waylon. Daarnaast zijn hier gegevens van de plaat en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je hier de nieuwe LP van Waylon beluisteren via Spotify en Youtube.
Op 29 november 2019 komt Waylon met zijn zesde studioalbum genaamd ‘Human’. Het album is opgenomen in Nashville, waar Waylon nauw samenwerkte met Shannon Forrest. Forrest is sinds 2015 de drummer van Toto en werkte onder andere samen met Eagles.
Lady Antebellum Ocean LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummer en tracklist. Op 22 november 2019 zijn de nieuwe LP en CD uitgebracht van de Amerikaanse countryband Lady Antebellum.
Lady Antebellum Ocean LP Recensie en Informatie
Als de redactie nieuwe album beluisterd heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Ocean, de nieuwe LP van Lady Antebellum. Daarnaast zijn hier gegevens van de plaat en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je hier de nieuwe dubbel LP van Lady Antebellum beluisteren via Spotify en Youtube.
‘What If I Never Get Over You?’. Een goede vraag om te stellen als een relatie ten einde komt. ‘Lukt het me om nog verder te gaan zonder jou?’ De tijd zal het leren en vaak moet je door de zure appel heen bijten om erachter te komen. Het thema leverde de Amerikaanse countryband Lady Antebellum in ieder geval voldoende inspiratie op om het nummer ‘What If I Never Get Over You’ te maken, wat terug te vinden is op hun aanstaande album ‘OCEAN’.
De band uit Nashville, die in 2010 met ‘Need You Now’ internationaal doorbrak, schuwt het niet om ook op hun achtste album zwaardere emotionele thema’s in hun muziek aan te pakken. Iets wat ze naar eigen zeggen goed aankunnen na een samenwerking van ruim dertien jaar.
“’OCEAN’ stands for all of the things that we think and feel when we hear the word. Its parallel with those feelings much like the songs about barely keeping your head above water and others that make you feel like everything is smooth sailing.” zegt zangeres Hillary Scott over het album.
Nummers en tracklist
What If I Never Get Over You(3:26)
Pictures(2:58)
Crazy Love(3:25)
You Can Do You (4:08)
What I’m Leaving For(3:23)
Be Patient with My Love(5:06)
Alright (3:16)
Let It Be Love(3:38)
On a Night Like This(3:23)
Boots(3:33)
The Thing That Wrecks You(4:35)
featuring: Little Big Town
Coldplay Everyday Life LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummer en tracklist. Op 22 november 2019 zijn de nieuwe LP en CD uitgebracht van de Engelse band Coldplay.
Coldplay Everyday Life LP Recensie en Informatie
Als de redactie nieuwe album beluisterd heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Everyday Life, de nieuwe LP van Coldplay. Daarnaast zijn hier gegevens van de plaat en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je hier de nieuwe dubbel LP van Coldplay beluisteren via Spotify en Youtube.
Coldplay is terug met hun langverwachte nieuwe album, ‘Everyday Life’, dat op 22 november uitkomt. Na zeven succesvolle studio albums, waarvan ‘A Head Full Of Dreams’ in 2015 het laatste was, komt de UK band nu met een achtste studio album.
‘Everyday Life’ telt 16 nummers, onderverdeeld in twee delen van 8 nummers, ‘Sunrise’ en ‘Sunset’. De hoes van het album dateert uit 1919 en is een foto van een band van de overgrootvader van bandmember Jonny Buckland. Het album is, zoals de titel doet vermoeden, een reactie op het hedendaagse leven en raakt actuele thema’s zoals oorlog, de vluchtelingencrisis, de opkomst van rechts nationalisme, sexisme, racisme, politie geweld, corruptie en ‘gun control’ aan.
De band begon met het schrijven van het album gedurende de tweejarige tour in navolging van ‘A Head Full Of Dreams’. Deze tour was wereldwijd de op drie na grootste tour aller tijden en het nieuwe album is dan ook een reactie op de turbulente tijd die deband doormaakte en de politieke chaos die rond diezelfde periode ontstond. De 16 nummers zijn op verschillende locaties wereldwijd opgenomen en het album is geproduceerd door ‘The Dream Team’. Ook zijn artiesten uit verschillende landen, waaronder Stromae, Femi Kuti, Tiwa Savage en Jacob Collier, op het album te horen.
Leonard Cohen Thanks for the Dance LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummer en tracklist. Op 22 november 2019 is de postuum verschenen nieuwe LP en CD uitgebracht van de op 7 november 2016 overleden Canadese singer songwriter Leonard Cohen.
Leonard Cohen Thanks for the Dance LP Recensie en Informatie
Als de redactie nieuwe album beluisterd heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Thanks for the Danxe, de onverwachte postuum uitgebrachte nieuwe LP van Leonard Cohen. Daarnaast zijn hier gegevens van de plaat en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je hier de nieuwe LP van de Canadese singer songwriter Leonard Cohen beluisteren via Spotify.
‘Thanks for the Dance’ is geen verzameling van B-kantjes en outtakes maar een onverwachte oogst van nieuwe liedjes, spannend en vitaal, een voortzetting van het laatste werk van de meester.Met medewerking van: Javier Mas (Luit), Damien Rice, Leslie Feist en Jennifer Warnes (vocals), Richard Reed Parry (bas), Bryce Dessner en Beck (gitaar), Dustin O’Halloran (piano), de koren Cantus Domus en Haar Hashomayim. Productie: Adam Cohen, Daniel Lanois, Patrick Watson en Michael Chaves.
